Makalipas ang isang araw na aking kaarawan,…tila bagsak ang katawang nanghihina,..
Sa isang mahalagang araw ng yong buhay, ikaw ay kinalimutan?…
Habang ako’y nag iisa sa mga araw na yaon, walang ibang mga sambit kundi ang pagka awa sa sarili…
Na tila ba isang bangongot, na hindi nalang sana nangyari…,
Makalipas ang ilang oras na napagtanto ko ang ganap na kalayaan…
Kalayaan na gawing kawawa ng iba,…? Kalayaan sa mga taong mapagsamantala ng kahinaan?
Pero sa mga araw na lumipas, mula sa araw na dapat sa kasiyahan, nauwi sa kalungkutan...
Ang pusong nagpapasalamat sa isang taong, simpleng dumadamay….
Kahit di nya mapatagtanto, kung paaano sya nakakatulong…sa unang araw na sya ang bumungad
Upang mapagtanto na mayroon pang bagay sa naroon…
Isang simpleng tao, tawa , pero kaakibat nito ay totoong pagkatao…
Hindi man niya alam, pero may malaking bahagi ng pagkatao, ang kanyang nabago
Sa simpleng pagbibigay ng panahon, napapawi ang sakit ng loob sa mga taong, sarili lang ang mahalaga
Isipin na lang na ito ay malaking pasasalamat…
Sa isang taong, may malaking nai ambag…
Buong buhay na pasasalamatan, dahil sya ang unang bumungad
At maitama ang kaisipan na mayroon pang hihigit sa iba, na sa panahon wag masayang pa..
Saan man papunta, patuloy na sasariwain, kahit isipin man nya na napakaliit na bagay…
Pero sa akin,simpleng ngiting NYEHEHE
ito na ang pinaka tagos sa puso ng taong binawelala, ng mga akala mong kaibigang ...Mapagsamantala….
TO: NYEHEHEHE
